زن‌های چاله سیلابی

«در دوره فتح علی شاه بود که برای اولین بار در یک شهر از ایران یک محلّه‌ی عمومی به وجود آمد و آن محل در خارج از حصار تهران در نقطه‌ای که آب سیلاب در آن جا جمع می‌شد و به همین جهت آن جا را به اسم چاله سیلابی می‌خواندند. زن‌هایی که در آن مکان به سر می‌بردند کسانی بودند که به عنوان همسر موقّت در یکی از حرمسراهای فتح علی شاه یا یکی از درباریان او به سر می‌بردند و آن گاه که آن‌ها را از حرمسرا می‌راندند، بعد از خروج از آن جا، زوجه‌ی مردان عادی نمی‌شدند. یعنی خود مردان عادی آن‌ها را به زوجیّت نمی‌پذیرفتند، چون می‌دانستند که آن زن‌ها به تجمّل خو گرفته‌اند و نمی‌توانند با مردانی که درآمد زیاد ندارند به سر برند. و لزوم تأمین معاش زن‌های مزبور را وا می‌داشت که از راه راست منحرف شوند و در چاله سیلابی سکونت کنند و زن‌هایی که در آن محلّه‌ی ناپسند به سر می‌بردند از زیباترین زن‌های ایران به شمار می‌آمدند.»[1]

---

[1] - ص 44- خواجه‌ی تاجدار- جلد دوم- ژان گور- ترجمه ذبیح‌الله منصوری

2 - آینه عیب‌نما، نگاهی به دوران قاجاریه، علی جلال‌پور، انتشارات گفتمان اندیشه معاصر، 1394، ص 120