محمّد ارجمند در باره هدف تشکیل انجمن افکار میگوید که تطبیق افکار مردم با سیستم موجود بود؛ ولی زیردستان اداری به طور دائم به شاه دروغ گفته و کارشان سرکیسه کردن مردم و زمان را به بطالت گذراندن بود. ایشان فقط با چاپلوسی و تملّق طالب مقام بالاتر بودند. کمکم این عمل آنها به صورت یک سنّت معمول درآمد و چیزی جز اتلاف هزینههای بیشتر به دنبال نداشت و سرانجام میگوید: «... یقین است که اعلیحضرت پهلوی هم خود به این همه تملّق و چاپلوسی راضی نبود؛ زیرا اولاً مردم عادی به هیچ وجه در این مجلسها حاضر نمیشدند و اغلب شنوندگان پرورش افکار منحصر به مأموران دولتی بودند که خودشان همه چیز را بهتر از سخنرانان میدانستند. ثانیاً بیان حرفهای تکراری به قدری در این مجالس قوّت داشت که حتی سخنرانان نیز گفتههای خود را از روی عقیده و ایمان بیان نمیکردند که فایدهای حاصل ملت و کشور بشود. تازه این سخنرانیهای مضحک را به طبع نیز میرساندند و با دریافت مبلغی به مستخدمان دولت تحمیل میکردند.»[1]
[1]. محمّد ارجمند، شش سال در دربار پهلوی، ص 206.
2- آینه عیبنما، نگاهی به دوران پهلوی، علی جلالپور، انتشارات گفتمان اندیشه معاصر، 1396، ص 157